Hz. Ebû Bekir risaletten önce Hz. Muhammed (s.a.v.) ile dost idi. Câhiliye devrinin kötü işlerinden uzak dururdu. Nesep ilmine vakıftı. İyi bir hatip olarak bilinirdi. Doğru ve iyi huylu bir tacirdi. Bilgisi, tecrübesi, güzel komşuluğu ve arkadaşlığındaki vefakârlığı ile tanınmıştı. İslâm’dan önceki dönemde Mekke Devletinde önemli meselelerin görüşüldüğü müşavere heyetindeydi.
Dolayısıyla hatırlı ve itibarlı biriydi. Hz. Muhammed’e nübüvvet vazifesi verildiği günlerde Hz. Ebû Bekir ticarî maksatla Yemen taraflarına gitmiş Ebû Cehil gibi Kureyş ileri gelenleri onun dönüşünü kollamışlar; şehre döndüğü sırada ise Hz. Ebû Bekir’in etrafını çevirerek ve bir çeşit baskı kurarak Hz. Muhammed’in peygamberliği konusunda onu uyardılar.
Hz. Ebû Bekir onları tatlı sözlerle başından savdıktan sonra doğruca Hz. Peygamber’in yanına gitti. Onunla görüşüp konuştu, işittiklerini tahkik etti. Hz. Peygamber ona durumu anlattı ve kendisinin peygamber olduğunu bildirerek onu Allah’a imana ve kendisine vahiy ile haber verilenleri tasdike davet etti. Hz. Ebû Bekir tereddüt etmeksizin müslüman oldu.
Nitekim Hz. Peygamber bir hadisinde, “Ben, Ebû Bekir dışında müslüman olmasını teklif ettiğim herkesten bir zorluk gördüm. Ebû Bekir’e gelince; o, teklifimi tereddüt etmeden kabul etti…” buyurarak buna açıklık getirmiştir.
Hz. Ebû Bekir’in Hz. Peygamber’e sadakatle/hasbi olarak sürdürdüğü hizmetleri şöyle sıralanabilir.
Birincisi:Hz. Ebû Bekir’in gençler üzerinde bir nüfuzu olduğu veya bütün yaş ve meslek gruplarıyla iyi ilişkiler kurması yayılmasına katkı sağladı.
Bilâl-i Habeşî (r.a.) gibi köle asıllı zümrelerle de İslâmî meselelerde bir araya gelebilmiş olması bunu gösteriyor.
Onun küçük bir çabası, Cenâb-ı Hakk’ın lütfu ve Resûl-i Ekrem (s.av.)’in feyzi ile istidat sahibi insanların gönüllerinde bir hidayet esintisi meydana getirebiliyordu. Bunun dışında Hz. Ebû Bekir’in özellikle dışarıdan gelenlere İslâm’ın tanıtılmasında nesep âlimi olması hasebiyle hususi bir desteği oluyordu.
Böyle durumlarda genellikle Hz. Ebû Bekir, bu alandaki bilgi derinliğini kullanmak suretiyle Hz. Peygamber’le dışarıdan gelen kabile mensupları arasında iletişimin kurulmasını sağlıyor ve tebliğ için zemin hazırlanmış oluyordu.
Böylece Hz. Ebû Bekir, Hz. Peygamber’in tebliğine olumlu bir katkı yapmış oluyordu.
İkincisi: Hz. Ebû Bekir, mal varlığını, servetini İslâm’ın tebliği yolunda plânlı bir şekilde gönül rızası ile harcayabilmiştir. Kaynaklar, henüz Mekke döneminde müslüman olduğu günden itibaren İslâmî hizmetlerde malî harcamalar bakımından Hz. Ebû Bekir’in birinci sırayı aldığını ittifakla söylüyor.
Hz. Ebû Bekir İslâm’a girdiğinde kırk bin dirhem parası vardı. Bu parayı İslâmî hizmetlere ve müslümanların hayrına tahsis etti.
Üçüncüsü;: Hz. Ebû Bekir, tehlikelere karşı Hz. Peygamber’i savunmada ve korumada azami titizliği göstermiş ve üzerine düşeni yerine getirmiştir. Hz. Ebû Bekir, Mekke’de Resûl-i Ekrem (sav.)’i sürekli takip ediyor, müşriklerden gelebilecek tehlikeli saldırılara karşı onu korumaya ve kollamaya çalışıyordu.
Nitekim kaynaklarda nakledildiğine göre Hz. Peygamber, başta Ebû Cehil, Ümeyye b. Halef, Ukbe b. Ebî Muayt olmak üzere birçok defa müşriklerin saldırısına uğradığında hemen her defasında Hz. Ebû Bekir, “Rabbim Allah’tır dediği için bir insan öldürülür mü? O, size Rabbinden nice açık deliller getirmiştir.” diyerek onu kurtarmıştı.
Bir defasında da Hz. Peygamber (sav.) Hz. Ebû Bekir’le birlikte Kâ’be’yi tavaf ediyorken, o sırada orada bulunan Ümeyye b. Halef, Ebû Cehil ve Ukbe b. Ebî Muayt’ın hücumuna maruz kaldılar. Bunun üzerine Hz. Ebûu Bekir, Ümeyye’yi, Hz. Peygamber ise Ebû Cehil’i defetmek üzere harekete geçtiler ve geri dönmelerini sağladılar.
Hâsılı Aziz Dostlar, kısa ve özetle nihayete erdirdiğimizde Allah hepimize böylesi sadık dost nasip etsin. Daha ötesine ne hacet.
