Gazeteci Mehmet A. Kancı, AA Analiz için kaleme aldığı yazısında, İsrail’in Filistinlilere yönelik saldırılarının 100. günündeki durumu değerlendirdi.
İsrail’in Gazze Şeridi’ndeki direniş gruplarına karşı başlattığı saldırının üzerinden 100 gün geçti. Bu süre zarfında, Netanyahu’nun 12 yıllık başbakanlık döneminde düzenlenen çeşitli saldırılara benzer bir katliam yaşandı. 2021’in Mayıs ayındaki “Surların Muhafızı” saldırısında 66’sı çocuk, 39’u kadın toplamda 255 Filistinli hayatını kaybetmişti. Medya binalarının hedef alındığı bu saldırıda, katliamın dünya kamuoyuna ulaşmasını engelleme çabaları da gözlendi.
Geçen 100 günde, İsrail ordusunun yarattığı yıkım sadece Gazze’deki sivilleri değil, aynı zamanda uluslararası hukuk kurallarını, çok taraflı kuruluşları ve insan haklarını da alt üst etti. ABD’nin bölgeye yaptığı ziyaretlerin, diplomatik çözüm arayışından ziyade İsrail üzerindeki baskıyı hafifletme amacını taşıdığına dikkat çekiliyor. ABD’nin Gazze’ye sağladığı diplomatik ve askeri destek, ABD’nin insan hakları savunuculuğu gibi değerlere sadık olmadığını gösteriyor.
Gazze’deki olaylar, Birleşmiş Milletlerin yapısının çöktüğü ve dünya çapında nasıl ayrıştığını ortaya koydu. Birleşmiş Milletler okullarının bombalanması karşısında gösterilen sessizlik, BM’nin iflasını simgeliyor. G7 ülkeleri ve Batı medyasının İsrail’e destek vermesi, bu aktörlerin itibar kaybına neden oldu. Türk medyasının, Anadolu Ajansı ve TRT’nin çabaları ise uluslararası adaletin peşinde koşan bir rol üstlenmiş durumda.
ABD’nin tutarsız politikaları, Gazze’deki olaylarla birlikte Yemen’e de müdahale etmesine yol açtı. ABD’nin Gazze’ye yönelik müdahalesinin ardından, Yemen’e füzelerle saldırması, ABD’nin çifte standartlarını gösteriyor. Bu tutarsızlıklar, ABD’nin maddi çıkarlarını öncelemesini ve sivillerin yaşadığı iç savaşa müdahale etmemesini eleştiriyor.
Gazze’deki yaşananlar, Orta Doğu’nun yüz yıllık tarihini özetler nitelikte. İsrail’in Filistinlilere yönelik saldırıları, bölgesel sorunlara çözüm üretmek yerine, Batı’dan yardım bekleyenlerin dramını gözler önüne seriyor. Uluslararası hukukun geçerli olmadığını, tek kutuplu dünya düzeninde güçlü olanın sözünün geçtiği “orman kanunları” hakimiyetine karşı yeni bir dünya düzeninin kurulması gerektiği vurgulanıyor.
