Yüce Yaradan (c.c.) tarafından bizlere bahşedilen ömürden bir Eylül ayını daha yaşıyoruz. Bir güz mevsimi daha ömrümüze göz kırparken yaşadığımız coğrafyanın kış mevsimine doğru evrilmesi zahiren müşahede edilmeye başlanan bir hal almaya başladı. Bu dönemler, aynı zamanda şehrin sokaklarında okullardan gelen zil seslerinin birbirilerini adeta selamladıkları sesli zaman dilimlerinin de başlama dönemleridir. Bütün bunlarla beraber Mektep, Medrese, Camii, Kur’ân Kursu, Öğrenci, İlim Taliplisi, Öğretmen, Öğretici, İmam, Vaiz, Hoca vb. kavramlar bizlere ilim hakikatini haber eylemektedir.
Bizler ilk emri “Oku” olan, beşikten mezara kadar ilim öğrenmeyi teşvik eden ve kadın-erkek her bir Müslümana ilim öğrenmeyi farz kılan bir medeniyetin mensuplarıyız. Kerim kitabımız da ilim, âlim, kitap, yazı ve kalemden bahsetmesi hatta “Kalem Sûresi” diye müstakil bir sûrenin bulunması da ayrıca dikkatleri celbeden bir başka ayrıntıdır. “De ki: Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?” (Zümer Suresi 9.) “Allah’tan kulları içinde ancak ve ancak ilim sahibi olanlar korkar.” (Fatır Suresi 2.), “Eğer bilmiyorsanız, bilenlere sorun”(Nahl Suresi 43.), “Allah içinizden iman edenlerin ve kendilerine ilim verilenlerin derecelerini yükseltir.”(Mücadele, Suresi 11) ayet-i celileleri ise ilim sahibi insanların fazilet ve değerlerine dikkat çekmektedir.
Bu kutlu medeniyetin yegâne tebliğ edicisi olan Allah Rasulü (s.a.s.) “Ben ancak bir Muallim/Öğretmen olarak gönderildim” (İbn Mâce, Sünnet, 1) buyurmak suretiyle İlim öğretme görevini üstlenen âlimin/öğretmenin görev ve sorumluluğuna vurgu yaparken, “Ben size bir babanın evladına öğrettiği gibi öğretiyorum” (İbn Mâce, Tahâret 16) buyurarak da bu ulvi görevin nasıl yerine getirileceği konusuna da açıklık getirmiştir.
Hz. Peygamber (s.a.s)’in ilk öğretmen olarak en gözde sahabelerinden Uhud’un sancaktarı ve şehidi, Habeşistan muhaciri, genç sahabe Mus’âb b. Umeyr’i İslam’ın ikinci harem-i ismeti olan Medine-i Münevvereye meddi herhangi bir karşılık karşılık beklemeksizin göndermesi, İslam’ın ilk zaferi olan Bedir savaşından hemen sonra okuma-yazma bilen savaş esirlerinden sadece on Müslümana okuma-yazma öğretme karşılığında serbest bırakması, Allah Rasulü (s.a.s.)’nün Mekke’den Medine’ye hicret ederek geldiği ilk anda Mescid-i Nebevi’nin bir kısmını ilim öğrenmek isteyen sahabeye tahsis ederek “Ashab-ı Suffe” gibi kutlu âlim bir neslin yetişmesi için o imkansızlıklar içinde yeni ilmi ortamlar hazırlaması, Hanım Sahabelerin Kendisinden ilim öğrenmek için onlara özel bir gün ayırması talebini geri çevirmeyip onlar için özel bir gün tahsis etmesi gibi sayılamayacak anekdot Yüce dinimiz İslam’ın ve Hz. Peygamber(s.a.s.)’in ilme, âlime, medreseye, mektebe, okula talebeye, öğrenciye verdiği ehemmiyet ve önemi ortaya koyması bakımından son derce dikkat çekmektedir.
Bir harf öğrenme karşılığında kırk yıl köleliğe razı olan ve ilim öğrenmeyi bütün nafile ibadetlerden üstün tutan bir neslin ayak izi takipçileri olan günümüz ilim taliplileri ilmin ne büyük bir hazine olduğunun da farkındalar.
İlimden gaye de amelden yoksun, irfan ve hikmetten azade köklerden kopuk, basiret ve ferasetten bihaber, edep ve ahlaktan mahrum, yaptırım gücü sıfırlanmış, başına buyruk, serkeş, başıboş, kupkuru bir bilgi yığını demek değildir. İlim her şeyden önce insana kendisini tanıtır yine O’na Rabbini tanıtır, uçsuz-bucaksız kâinattaki sayısız varlıkları ve bu varlıkların var edilme/olma hikmetini tanıtır/anlatır. Yine insanın Rabbine, diğer insanlara ve bütün bir mevcudata karşı olan görev ve sorumlulukları bilincini de verir. Hâsılı ilim insanı insan yapar. “İlim, ilim bilmektir, İlim kendin bilmektir; Sen kendini bilmezsen, Ya nice okumaktır.” Yunus Emre’nin bu sözleri ne kadar da anlamlıdır.
Selam ve dua ile…
